The problem of “mixed pews” versus “separate pews”¹ in the synagogue is one which has engaged the attention of the Jewish public for a number of years. It has been the focus of much controversy and agitation. More often than not, the real issues have been obscured by the strong emotions aroused. Perhaps if the reader is uninitiated in the history and dialectic of Jewish religious debate in mid-twentieth century America, he will be puzzled and amused by such serious concern and sharp polemics on what to him may seem to be a trivial issue. If the reader is thus perplexed, he is asked to consider that “trivialities” are often the symbols of issues of far greater moment. Their significance often transcends what is formally apparent, for especially in Judaism they may be clues to matters of principle that have far-reaching philosophic consequences. In our case, the mechitzah (the physical partition between the men’s and women’s pews) has become, in effect, a symbol in the struggle between two competing ideological groups. It has become a cause celebre in the debate on the validity of the Jewish tradition itself and its survival intact in the modern world.The mechitzah was meant to divide physically the men from the women in the synagogue. In our day it has served also to divide spiritually synagogue from synagogue, community from community, and often rabbi from layman. This division has become a wide struggle, in which one faction attempts to impose contemporary standards—whatever their quality or worth—upon the inherited corpus of Jewish tradition which it does not regard as being of divine origin, and in which the other side seeks to preserve the integrity of Jewish law and tradition from an abject capitulation to alien concepts whose only virtue is, frequently, that they are declared “modern” by their proponents. The purpose of this essay is to demonstrate the validity of the Jewish tradition in its view that separate seating for men and women ought to prevail in the…

זזגטקז ודעי! יויס לויט די פי י ג! יטש נע־אן אי! ואק־פא־אין זעג ענ אין די איצטינע טעג פו! תשובה! האט דאס געריכט ניט נעקענט באייעז א'דעז ז”נע' נענטעי צו י ערו טיר ווילען ניט זיין ארטא־שוהל און די שוהל איו נעג° צו דאקסע! – טענה׳ן די יוננע פאראידען, איז כדאי צו כאפען א בליק לעך, סיינענדיג, אז דערמיט וואם אין א זעהר אינטערעסאנטער עסיי ז" נעמען ארויס א קאנסערוואטי־ווע מעטריקע ווערען ז" באפרייט אייסעד ימי קומען די פארשריפטען פון דין דער די ארטאדאקטישע שוהלן ביים בויען א מקום קדוש.קאנסערוואטיווען צעגטער און דע־ די דאזינע יוגנע פארלעך נויטיג פארם טעמפעל, די פראנע פון באזונדערע, ארעד געמישטע זיץ־פלעצער ביים דאוונען — טענהן זיי אויך זייער שפראך, די צער ביים דאוונען באדייטונג פין דער מחיצה. און אפ פארוואם ז איז פוגקט אזוי נויטיג היינט אין לאגג איילענד ווי אמאל אין פרעשבורג און אין קדאקע, און דערקייערען עס בייט טאקט און בייט פארעטאדיש און זיך פאררופען אויף "תנא דמסייע", דרוייטען. איינער פאר וועמען די אינטעליגענץ האט דרך ארץ און קאנסערוואטיוו; און די רעפאימער זיינען נעוועגדעט און ניט אייגענס פון די דאזינע ווענטלעך אין אוגטער׳ן אומזיכערן באראזש, טערגעגעבע!ווי אזוי פארטיידנט מען אייז געוויינט צו ארטאדאקטישער אידישקייט און ווערט ארויסגעגעבן פון דער הסתדרות הרבנים. הרב לאם עט" איז נעשריבען אזוי טריי און אזוי לאיאל צו דער הלכה און אזוי שג"דינ און שארף, אז דער גרעסטער קנאי קען אונטער דעם אונטערשרייבען.ער זייגט פאר אייגנעטע זייגען פאר אפשאפען די מחיצה. הרב נחום לאם'ס עסיי אין ענגליש וועגן געמישטע זיץ־פלעצער איז געדרוקט געווארן אין "Tradition". אז עט קומט צו די פרייטאג־נאכט תפילות, דא וועט מען מיטאמאל נאזארנט וועגן דער פאליטישע צונויפגעבונדענקייט און פון א יונעם ארטאדאקטישען רב וואט טיילט היינט־צו־טאג פאנאג.קאנסערוואטיווען צענטער און רעפארם טעמפעלן וועלן זיי באפרייט ווערן פון די פארשריפטען פון דין, די דאזינע יוננע פארלעך נויטיג גער זאלען זיין אפגעזונדערט ביים דאוונען. וואלטען מיר אים באדארפט איינפירען מיט אונזער איינענעם געזונטעם שכל.צו מאכן פון א מעגלעכן קאנסאנטראציע אין דאוונען — כוונה, בעת אנטקעגעגאיבער זיצט עמיצער פון צווייטן געשלעכט, מייגט פשוט צו פאנדקוקען די שוואכקייט פון דער מענ…

The problem of “mixed pews” versus “separate pews” in the synagogue is one which has engaged the attention of the Jewish public for a number of years. The mechitzah (the physical partition between the men’s and women’s pews) has become, in effect, a symbol in the struggle between two competing ideological groups. The Law: The separation of the sexes at services is not a “mere custom reflecting the mores of a bygone age.” It is a law, a halakhah. Its origin is in the Talmud (Sukkah, 51b) where we are told that at certain festive occasions which took place at the Temple in Jerusalem great crowds gathered to witness the service. The Sages were concerned lest there occur a commingling of the sexes, for the solemnity and sanctity of the services could not be maintained in such an environment. Hence, although the sexes were already originally separated, and despite the reluctance to add to the structure of the Temple, it was ruled that a special balcony be built for the women in that section called the *ezrat nashim* (Women’s Court) in order to reduce the possibility of frivolousness at these special occasions. The same principle which applied to the Sanctuary in Jerusalem applies to the synagogue (Megillah, 29a; Tur and Sh. Arukh, Or. Ch., 151; Sefer Yereim, 324), the *mikdash me'at* (miniature Sanctuary), and the mixing of the sexes is therefore proscribed. The main concern in this essay is to demonstrate that the separation of the sexes at religious services makes good sense, and that if there were no law requiring a *mechitzah*, we should have to propose such a law—for good, cogent reasons.**The Equality of the Sexes**Separate seating, we are told, reveals an underlying belief that women are inferior, and only when men and women are allowed to mix freely in the synagogue is the equality of the sexes acknowledged. To this rallying call to “chivalry” we must respond first with a demand for consistency. If the non-Orthodox movements are, in this matter, the champions of…